Thuis
Laatst kreeg ik een pedicurebehandeling van mijn nichtje. Ik had ooit voor haar een afstemming gemaakt en ze wilde graag iets terug doen. Nou zeg ik heel eerlijk: ik ben ik niet zo van de pedicure. Over het algemeen besteed ik weinig aandacht aan mijn voeten, en sinds de komst van Liene eerlijk gezegd ook weinig aan de rest van mijn lijf… Plekken als kledingwinkels en kapsalons zie ik vaker van de buitenkant dan van binnen, wanneer ik er voorbij sjees op mijn fiets, op weg naar werk, de markt of het kinderdagverblijf. Ik houd niet van drukke winkelstraten en ook niet van suffe gesprekken bij de kapper. Leve online shoppen en het makkelijke ‘wind in het haar-kapsel’.
Ik neem daarentegen wel de tijd voor mijn innerlijk. Ik mediteer dagelijks, ga wekelijks naar yoga (of doe een poging daartoe 😉 ), geef mezelf reiki, vraag mijn onderbewustzijn om raad en zoek hulp om in balans te komen bij allerlei andere alternatieve methoden die mij goed voelen. En af en toe knuffel ik een boom, stiekem als niemand kijkt. Het zorgt ervoor dat ik meteen BAM weer met beide benen naar de aarde wordt getrokken en niet wegzweef.
Maar goed. Ik zat daar dus in die stoel. Na een kopje thee begon de behandeling. En ineens werd ik helemaal emotioneel. Want jee, ik kom me de tijd niet heugen dat mijn voeten zoveel aandacht hadden gekregen. Een voetbadje. Verzorging. Aanraking. Liefdevolle aandacht. En ineens wist ik weer hoe fijn dat eigenlijk is.
Mijn voeten. Ze dragen me al mijn hele leven. Brachten me overal waar ik ooit geweest ben… hoeveel kilometer zouden ze al gelopen hebben? Dat moeten er miljoenen zijn! Al bijna 35 jaar rondom huis en school en naar het werk overal en nergens en de wereld over… op vakanties, via bergen in Zwitserland naar stranden in Australië en gewoon thuis, in huis, naar boven en naar beneden, door de tuin en zo dadelijk naar het koffietentje hier om de hoek. Mijn voeten verdienen aandacht. En veel.
Later begon ik ook zo te mijmeren over de rest van mijn lichaam… mijn ogen die mooie dingen zien, mijn handen die mij helpen woorden op papier te zetten. Mijn rug die me recht houdt, mijn oren, mijn stem, mijn neus, mijn longen die me laten ademen en mijn hart dat klopt en klopt en klopt. Mijn buik… Lienes veilige warme huis waarin ze negen maanden lang heeft kunnen groeien, tot ze klaar was om geboren te worden, en zélf te gaan ademen, eten en… lopen. Met vele kilometers voor de boeg.
Toen ik zwanger was, zorgde ik wél goed voor mijn lichaam en gaf ik het aandacht. Ik dronk veel water, at gezond, aaide over mijn buik en zong het toe. Alle liefde voor dat minimensje daarbinnen. Waarom vergat ik na die tijd mezelf?
In die stoel bij mijn nichtje nam ik het besluit. De afgelopen weken geef ik mijn lichaam dus meer badjes, verzorging, aanraking, liefdevolle aandacht. En ineens voel ik hoe belangrijk dat is. Hoe belangrijk ook hierin de balans is.
Al die innerlijke groei, dat wat ongrijpbaar is, uit lucht lijkt te bestaan, is prachtig mooi en brengt me veel… maar heeft een plek nodig om in te landen. Om neer te dalen, te nestelen, om écht te kunnen groeien. Om volledig thuis te zijn, in mezelf. Mijn fijne, mooie lijf.
