Menu
Cart

mantraliedje

astronaut-1849401_1920

Zing in je weekend

, 0

Zing in je weekend!
Omdat de sterren staan waar ze horen. Ook al is dat niet altijd op een relaxte plek 😉
De laatste tijd zit ik lekker in de stroom. Ik weet wat mijn plan is. Weet waar ik heen wil en waarvoor ik het doe. Beweeg mee met de stroom van het leven
 de rivier
 dan drijf en surf en zwem ik. En bots en beuk ik tegelijkertijd óók tegen stenen en kanten.

Ik kan van beide de waarde inzien. Van het drijven Ă©n het beuken. Maar er was altijd iets in mij dat toch liever wilde drijven. Wilde stromen. MĂ©Ă© wilde bewegen, in plaats van die tegenbeweging wilde voelen. Natuurlijk had ik er wel oog voor. Ik weet natuurlijk dat een stagnatie er ook wil zijn. Dat niks voor niks gebeurt. Dat het leven mij dingen wil vertellen.

Maar de laatste tijd voel ik dus iets nieuws. Een levenslust die anders is. Dieper. Sprankelender. Die ik niet alleen voel als iets méé stroomt. Maar ook als ik ergens bots. Er een dam is. Een hoop stenen die de stroom blokkeert. Ik voel niet alleen zin in het méé stromen. Maar ook in die tegenstroom. Ook in twijfel. In de keuze die later toch niet helemaal lekker blijkt te voelen. Ook in die deur die wordt dicht gegooid terwijl ik dacht dat die openstond.

En goh, wat bevrijdend is dat! Het is een subtiel verschil. Ik ben benieuwd of jullie het herkennen?

Als een soort lied van het leven. Met een dansje erbij. Waarbij het juist léuk is een hink stap sprong te maken tijdens een draai. Waarin elke noot die je zingt van waarde is en levenskracht heeft. Ook als die vals klinkt vanwege een kikker in je keel.

Omdat je weet dat de sterren staan waar ze horen. En dat je leeft. Je LEEFT!
Lekker is dat.
boom-knuffel

Jij mag er zijn

, , 0

Jij mag er zijn!

Ooit zei mijn vader tegen mij: “Doe eens normaal Marieke. Zo bĂ©n jij niet.” Het was op mijn kinderfeestje. Ik werd 9 volgens mij, of 10. Ik deed heel uitbundig en volgens mijn vader druk en overdreven. Ik kan me nog precies herinneren wat ik voelde, namelijk afwijzing, pijn en verdriet. En diep vanbinnen ook ongeloof want
 Het klopt wĂ©l papa, dit ben ik jĂșist wel!

Natuurlijk was het niet mijn vaders bedoeling om mij met deze gevoelens op te zadelen. Mijn vader hield van me. Onvoorwaardelijk. Altijd. Als ik vanuit zijn ogen kijk, zou het kunnen dat hij gewoon moe was van al die drukke kinderen op het feestje. Maar dat weet ik nu. Als jong meisje besloot ik onbewust die gevoelens als waarheid in me op te slaan.

Vorig jaar stond ik in het hospice aan mijn vaders bed. Op een moment dat het echt slecht met hem ging, deed ik wat mij zelf helpt om stress te verlichten: zuchten, geluid maken en bewegen. Omdat mijn vader zelf ook (onbewust) geluid maakte voelde dat voor mij als uitnodiging om door te gaan met zuchten. Tot mijn vader riep: “Marieke, nóu weten we het wel.” Zijn armgebaren wezen me de deur.

Auw. Met tranen in mijn ogen liep ik weg. De liefdevolle en begripvolle blik van mijn zus in mijn richting, zorgde voor de opening in mijn hart.

Ik huilde. Om mijn vader die bijna doodging. Maar ook, en op dat moment vooral, om mijn eigen pijn, die van de jonge kleine, zich afgewezen voelende Marieke.

Natuurlijk wist ik dat hij het zo niet bedoelde. Maar ik hoorde wat ik als kleine Marieke ook had gehoord: “Je bent niet goed genoeg. Doe eens normaal. Jij ook altijd.” Het was niet mijn vaders stem die dat zei, maar de mijne. Mijn binnenstem, die ik als waarheid had aangenomen. Al lang geleden.

Auw. Zucht. Aaah.

Ik ben niet voor niets het kind van mijn ouders. Ik geloof echt dat ik precies hén gekozen heb om wie ze waren, en wie ze zijn. Ik geloof dat het de bedoeling was dat ik me alleen voelde vroeger. Dat ik vanbinnen dacht: hier klopt iets niet. Dat mijn ouders zich niet altijd goed raad wisten met mijn vragen over leven en dood. Dat mijn vader die opmerking ooit maakte. Dat hij me dit keer, aan het einde van ons aardse leven samen, de deur wees en dat ik het opnieuw kon voelen. Opnieuw, op een nieuwe, diepere laag. Omdat ik er klaar voor was het los te laten.

In die periode ontstond dus mijn mantraliedje Jij mag er zijn. Ik zong het vaak en veel, met dichtgeknepen keel. Met tranen over mijn wangen. Daarna met opluchting, met trots en met een lach. Ik zong het alleen, voor mijzelf. Voor mijn kleine ik en met mijn vader in gedachten. Want natuurlijk, ook hij mocht er zijn, met alles in hem.

Ook zong ik het waar mijn gezin bij was. Voor mijn kinderen. Dat ging heel gemakkelijk 😉 Ik zong het met groepen en met mensen alleen. Ik zong het zelfs in het hospice aan de vleugel in de hal. Niet omdat ik per se wilde dat mijn vader, of anderen het hoorden. Maar omdat ik het mijzelf gunde, helemaal mijzelf te zijn.

Ik ben dankbaar dat mijn vader dit onbewust zo deed tegen mij, in het hospice. En dat ik het zo kon voelen. Niets gebeurt voor niets, en je krijgt wat je aankunt. Ik was klaar het verdriet nog eens te voelen. Klaar om de liefde die áchter de pijn zat, te ontvangen. Ik was klaar om de overtuiging ‘ik moet voldoen aan wat anderen van me verwachten’, los te laten. Klaar om nóg meer van mijzelf te gaan houden.

Ik was er klaar voor. En onder andere dit voorval bracht me in die laatste weken van mijn vaders leven dichterbij hem. Ik kon hém weer zien zoals hij écht was. Ik kon míj weer zien, zoals ik ben.

Meer vrijheid en ruimte. Meer liefde, meer vertrouwen in mijzelf, het leven en de zin ervan. Het liedje zing ik nog steeds met regelmaat. Ik vind het echt een lekker liedje 🙂

Ik merk ook dat het anderen raakt. Dat volwassenen de woorden maar met moeite over hun lippen krijgen. Raakt het jou? Voel maar. Misschien voel je emoties als verdriet, eenzaamheid of schaamte. Misschien voel je juist vertrouwen als je het zingt. Misschien een verlangen, of juist irritatie als je mij zo ziet en hoort. Elke reactie is oké! Alles mag er zijn.

De woorden ‘Ik ben hier’ nodigen uit met dit gevoel te zijn. Het ene moment zal dit anders zijn dan het andere. En dat is mijn uitnodiging voor nu. Voel wat het met je doet. Neem de woorden je dag mee in, of de komende tijd. Zeg ze in jezelf, hardop, waar je kinderen bij zijn. Hoe is dat voor je?

In mijn volgende nieuwsbrief geef ik inspiratie hoe je ermee kunt zuchten, zingen en schrijven. Hoe jij vanuit mildheid en aanwezigheid je innerlijke jij vrij kunt laten!

Je bent meer dan je denkt. VĂ©Ă©l meer.

Wil je die nieuwsbrief ontvangen? Schrijf je dan in via deze link.