Menu
Cart

leven in goud

IMG_20200329_091926

Zondagochtend

, , 0

Zondagochtend Wandelend langs het kanaal

De hond dartelt om me heen. Het waait en is koud, toch schijnt er ook een zonnetje. De natuur heeft me iets te vertellen, dat voel ik. Het hangt in de lucht.

Ook Tibbe voelt het. Langs het water staat een oude verweerde stoel. Tibbe blaft als een gek. Eerst zeg ik alleen: ‘rustig jongen, het is maar een stoel’… Maar daarna voel ik intuïtief: ‘nee Marieke, hij blaft niet tegen de stoel!’

Ik stem me af op wat er in de lucht hangt. Meteen voel ik iets allesomvattends dat zegt: ‘ben aanwezig’. Het voelt liefdevol, als een aanmoediging.

Ik loop door. Op de grond ligt een dood muisje. Ik slik even, dood is wel een thema, dat weet ik. Tweehonderd meter verder, inmiddels in het bos, zie ik een touwtje op de grond liggen. Het ligt in een lemniscaat. Ik glimlach, ook lemniscaten zijn er de laatste tijd overal. Alles gaat door. Gaat dood, transformeert, en bloeit weer op. Oneindig en in verbinding.

Ik loop verder. In het beschutte bos voelt de zon veel warmer. Ik hoor het fluiten van de vogels en ook de wind in de bomen. Oud hout kraakt en houdt zich krampachtig vast om niet om te vallen.

Om me heen zie ik veel omgewaaide bomen. De natuur deed zelf al een voorzet de afgelopen maanden. En nu zie ik dat weerspiegeld in ons, en in mij.

Ook in mij is er dood. Ook in mij kraakt het oude. Ook ik houd soms krampachtig vast. Probeer ik alles te houden zoals het was.

Maar er is ook groen. Ontkiemend leven. Nieuwe geluiden. Een ander licht op waar we staan.

Ik kijk ernaar en zie het gebeuren. Ik ben aanwezig. Ik hoor gekraak. Voel de wind. Steek mijn koude handen nog eens diep in mijn zakken en draai mijn gezicht naar de zon.

Want ik weet… Zolang ik me daar op richt, kan ik al dat andere aan. Altijd. Overal.

 
Zondagochtend
Zondagochtend
IMG-20190929-WA0003

Stroming

, , 0

Stroming

Wat een onrust stroomt er de afgelopen week door me heen. Een onrust die niet alleen van mij is, maar van de hele wereld. Niemand weet wat er komen gaat en wat te doen. Er zijn zoveel mensen die van alles aanbieden, ondernemen, en wat doe ik?

Goed, er borrelen prachtige plannen en ik bouw technisch gezien aan een nieuwe basis van mijn site. Maar ik wil meer. ik wil gáán. En daar heb ik oordelen over. Ik klamp me vast aan een planning. Met mijn lief gemaakte praktische afspraken over wie wanneer werkt en wie wanneer met de kinderen is. Structuur, bedacht houvast. Een losvast anker.

De kinderen en met name mijn jongste dochter Merel raken mij enorm in dit stuk. Het voelt alsof ze me overspoelt met haar wil. Haar eisen. Haar onmacht. Regelmatig schiet ik uit mijn slof en doe ik net zo bazig tegen haar als zei tegen mij is. En vraag ik me af: hoe komt dit ooit goed?

Tot vandaag. Ineens voel ik heel duidelijk wat ze me eigenlijk wil vertellen met haar gedrag. Het is hetzelfde thema, waar ze me al aan herinnert sinds ze bij me is. Toen Merel geboren was, dronk ze uit mijn borst. Dat was prachtig. Helend voor mij. Ineens werden de ideeën en oordelen over mijn lichaam die ik al sinds mijn puberteit had, een stuk liefdevoller. En vooral de ideeën en oordelen over die twee miniborstjes. Vooruit, tijdens mijn zwangerschappen vond ik ze prachtig. Voelde ik me vrouw. Maar verder waren ze nutteloos en vervelend, naar mijn idee.

Ineens voel ik heel duidelijk wat ze me eigenlijk wil vertellen

 

Niks gebeurt voor niets, dat wist en weet ik. Alles heeft een reden. Je trekt aan wat je nodig hebt om die ervaringen op te doen die jou als ziel helpen te groeien. Toen Merel werd geboren en ze er ook nog uit wilde drinken, was ik dus trots. Blij. Dankbaar. Er kwam namelijk ook nog melk uit die dingen!

Het voelde als een beloning voor al mijn harde werken. Want wat had ik hard gewerkt aan zelfliefde, acceptatie. Ik had mezelf op allerlei vlakken geheeld en nu mocht ik daar de vruchten van plukken. Ik voelde me krachtiger dan ooit.

Tot het niet meer zo lekker stroomde. Merel was hangerig. Wilde alleen maar de hele tijd bij me zijn. drinken. Zuigen. Ze zoog letterlijk en figuurlijk alle energie uit mij. Dat klinkt hard, maar zo voelde het wel. Ik liet het gebeuren. Ik dacht dat dat het beste was voor haar, deed nog meer mijn best. Ging nog meer werken aan zelfliefde, acceptatie. Oude trauma’s, beperkende gedachten. En heus, dat bracht me ook wel wat. Maar niet dat wat ik écht nodig had. En dat wat Merel mij luid en duidelijk wilde vertellen…

Ik koos voor waar ik blij van werd. En dat bleek automatisch goed voor Merel. Wat een les.

Op een dag besefte ik: dit wil ik helemaal niet. Het is niet goed voor mij en ook niet voor Merel. Kolven, voeden, kolven voeden. Ik voelde dat er te weinig was. Merel had meer nodig. Iets anders.

Na een enorme huilbui aan de telefoon met vriendin T, besloot ik het anders aan te pakken. Al pratende met haar voelde ik wat ik eigenlijk aan het doen was, en wat ik dan wél wilde.

Ik besloot te luisteren naar mijn hart. En te kiezen voor waar ik blij van werd. Ik ging nog één keer per dag voeden, ’s avonds. En de rest van haar voeding kreeg Merel uit de fles. Dan hadden we toch nog een heerlijk momentje samen. De bijzondere verbinding en het lichamelijke contact.

En raad eens?

Juist tóen ging het stromen. Kwam er veel melk. Meer dan er ooit geweest was. Hoe mooi was dat!

Ik koos voor waar ik blij van werd. En dat was automatisch goed voor Merel.

Wat een les.

Vandaag mocht ik daar weer aan denken. De afgelopen week kruipt Merel soms weer onder mijn huid. Wil ze me niet loslaten, claimt ze me, net als toen in het begin. En natuurlijk is er onrust, ben ik haar moeder, bied ik veiligheid en troost. Maar tegelijkertijd voelde ik dat ze me nóg iets wilde vertellen. Iets heel belangrijks. Op weer een dieper niveau.

Ik mag kiezen voor plezier. Juist nu.

 

Want ja, er is onrust. Die is niet alleen van mij, maar van de hele wereld. Mijn eigen onrust gaat over wat ik bij te dragen heb, en hoe dan. Hoe ik al mijn prachtige plannen in vredesnaam ga uitvoeren, in die krampachtig bedachte structuur? Over of mijn onderneming wel overeind blijft. Hoe ik verder mag in deze bizarre tijden.

En terwijl ik mijn gedachten daarover laat gaan, en me even heb teruggetrokken in mijn werkkamer… hoor ik Merel buiten spelen. Lachen. Ontdekken. Plezier hebben. En dat is de bevestiging.

Ik mag kiezen voor plezier. Juist nu, mag ik voelen waar ik zin in heb, in het moment. Mag ik doen wat ik wil. Werken aan iets, of juist iets anders doen. Ik hoef niet in een kramp te schieten. Onzeker te worden. Bang te zijn.

Ook ik ben veilig.

Ik mag luisteren naar mijn hart.

In rust voelen wat ik nodig heb.

Ontdekken. Lachen. Plezier maken.

En kiezen voor waar ik zin in heb.

Want dán gaat het stromen. En stopt het nooit meer.

Dank aan deze bizarre tijd, voor het mogelijk maken van dit gevoel van onrust en het op een nóg dieper niveau aanraken hiervan. En dank aan Merel, dat ze is wie ze is, en doet wat ze doen wil en mij deze ervaring brengt.

Dank.

 
Stroming
de alchemist marieke van riel

De alchemist

, , 0

De alchemist van lood goud maken

Dit jaar word ik 40. 40 in 2020!

En dat voelt goed.

Afgelopen jaar was zacht uitgedrukt zwaar. Chips. K**.
Ik ben meer gaan vloeken. Heb alles bij elkaar gejankt. Geschreeuwd. Gegild.

Heel vaak dacht ik: waar is dit in godsnaam allemaal goed voor? En dan maakte ik bijpassende geluiden. En liep ik met lood in mijn schoenen de dagen door.

Ik trok me terug in mijn schulp en beet van daaruit om me heen in de richting van mijn liefsten.

Vorige week keek ik terug op afgelopen jaar.
“Het lijkt alsof ik stil heb gestaan. Alsof ik zó, hup, de draad weer op kan pakken waar ik vorig jaar rond deze tijd eindigde.”
Ik wist ook meteen dat het een oordeel is. En dat het niet waar is. Werk is maar werk. En behoorlijk veel buitenkant.

Ik zal jullie kort bijpraten over het afgelopen jaar.
Ik had plannen voor mijn onderneming, maar die lukten niet zoals ik wilde. Mijn moeder was ziek maar werd steeds zieker en ging eind maart dood.

Door al die verschuivingen in mijn basis moest ik op zoek naar een nieuw evenwicht. Mijn evenwicht. En dat kon alleen maar door alle zwaarte aan te kijken die ik bij me droeg. En ervan te leren houden.

Ik moest op zoek naar een nieuw evenwicht. Mijn evenwicht. 

Zooi waarvan ik dacht dat ik die al lang weg had gepraat, ge-emdr’t, geheald. Waar ik al ellenlange coachingssessies, regressies, hypnotherapieën en afstemmingen op had ondergaan. Zooi uit dit leven en uit een heleboel andere levens.

In de zomer op vakantie ontdekte ik dat ik al moe, gestrest en overprikkeld werd van het inpakken van zwemspullen voor de kinderen. En durfde ik mezelf voorzichtig ‘overspannen’ te labelen. Naast het verdriet en de rouw om mijn moeder, ontdekte ik een bak aan pijn bij de kleine Marieke, die zich totaal geen raad had geweten met haar gevoeligheid. Ik omarmde haar liefdevol en zei haar dat het goed is, vandaag de dag.

Ook kwam mijn 18-jarige zelf terug met haar depressie. Ik voelde weer de zwaarte van toen en nam haar bij de hand om samen te ontdekken dat het oké is fundamentele vragen te stellen als: Waarom ben ik hier eigenlijk? Wil ik hier überhaupt wel zijn? Wat is hier de bedoeling van? En vooral ook dat het prima is de antwoorden op die vragen niet te weten.

Met lood in mijn schoenen zette ik kleine stapjes, op zoek naar mijn schat.

 

Dus. Nu is het januari. 2020. Het jaar waarin ik 40 word. 
40! Hoe mooi is dat.

Als ik mijn schrijfsels van afgelopen jaar teruglees en lees wat ik beleefd, gemaakt, gevoeld, gedaan en gedacht heb, weet ik dat ik zeker niet heb stilgestaan.

Met lood in mijn schoenen zette ik kleine stapjes, op zoek naar mijn schat.

Zoals de jongen in Paulo Coelho’s Alchemist, herontdekte ik dat mijn schat al die tijd heel dichtbij was. Want mijn schat ís mijn zoektocht, mijn wandeling, mijn leven. Mijn leven in dit universum, op deze aarde, in de rol van Marieke van Riel.

Mijn schat bestaat uit de fundamentele vragen die ik mijzelf al mijn hele leven stel én de antwoorden die ik niet heb.

Het afgelopen jaar herinnerde ik mezelf dat ik van lood goud kan maken. Zo veel en zo mooi als ík wil. Een leven in lood én goud.

— Hoe dat eruit ziet? Tja. Zoals altijd bij een wandeling op plekken waar je nog nooit bent geweest, is dat altijd maar de vraag. Ik heb wel een idee. Maar vergeef me als het verandert. Als ik linksaf ga terwijl het later rechts bleek te zijn. That’s part of my plan.

Het afgelopen jaar herinnerde ik mezelf dat ik van lood goud kan maken.

Voor nu is dit mijn routeboek:

Schrijven aan mooie verhalen. Over #40in2020. #leveningoud #brievenaanboven. Publiceren van al dat schrijven. #silenandante #intuïtiefleven, #intuïtiefschrijven. #sprookjesvandenieuwetijd. En ja, er is ook een online cursus #intuïtiefschrijvenenleven en ik schrijf ook webteksten voor ondernemers. En ook maak ik weer afstemmingen! Omdat ik weet dat er meer mensen zijn met fundamentele vragen. En het heerlijk is ook jouw lood in goud te zien veranderen.

De alchemist