De alchemist
De alchemist van lood goud maken
Dit jaar word ik 40. 40 in 2020!
En dat voelt goed.
Afgelopen jaar was zacht uitgedrukt zwaar. Chips. K**.
Ik ben meer gaan vloeken. Heb alles bij elkaar gejankt. Geschreeuwd. Gegild.
Heel vaak dacht ik: waar is dit in godsnaam allemaal goed voor? En dan maakte ik bijpassende geluiden. En liep ik met lood in mijn schoenen de dagen door.
Ik trok me terug in mijn schulp en beet van daaruit om me heen in de richting van mijn liefsten.
Vorige week keek ik terug op afgelopen jaar.
“Het lijkt alsof ik stil heb gestaan. Alsof ik zó, hup, de draad weer op kan pakken waar ik vorig jaar rond deze tijd eindigde.”
Ik wist ook meteen dat het een oordeel is. En dat het niet waar is. Werk is maar werk. En behoorlijk veel buitenkant.
Ik zal jullie kort bijpraten over het afgelopen jaar.
Ik had plannen voor mijn onderneming, maar die lukten niet zoals ik wilde. Mijn moeder was ziek maar werd steeds zieker en ging eind maart dood.
Door al die verschuivingen in mijn basis moest ik op zoek naar een nieuw evenwicht. Mijn evenwicht. En dat kon alleen maar door alle zwaarte aan te kijken die ik bij me droeg. En ervan te leren houden.
Ik moest op zoek naar een nieuw evenwicht. Mijn evenwicht.
Zooi waarvan ik dacht dat ik die al lang weg had gepraat, ge-emdr’t, geheald. Waar ik al ellenlange coachingssessies, regressies, hypnotherapieën en afstemmingen op had ondergaan. Zooi uit dit leven en uit een heleboel andere levens.
In de zomer op vakantie ontdekte ik dat ik al moe, gestrest en overprikkeld werd van het inpakken van zwemspullen voor de kinderen. En durfde ik mezelf voorzichtig ‘overspannen’ te labelen. Naast het verdriet en de rouw om mijn moeder, ontdekte ik een bak aan pijn bij de kleine Marieke, die zich totaal geen raad had geweten met haar gevoeligheid. Ik omarmde haar liefdevol en zei haar dat het goed is, vandaag de dag.
Ook kwam mijn 18-jarige zelf terug met haar depressie. Ik voelde weer de zwaarte van toen en nam haar bij de hand om samen te ontdekken dat het oké is fundamentele vragen te stellen als: Waarom ben ik hier eigenlijk? Wil ik hier überhaupt wel zijn? Wat is hier de bedoeling van? En vooral ook dat het prima is de antwoorden op die vragen niet te weten.
Met lood in mijn schoenen zette ik kleine stapjes, op zoek naar mijn schat.
Dus. Nu is het januari. 2020. Het jaar waarin ik 40 word.
40! Hoe mooi is dat.
Als ik mijn schrijfsels van afgelopen jaar teruglees en lees wat ik beleefd, gemaakt, gevoeld, gedaan en gedacht heb, weet ik dat ik zeker niet heb stilgestaan.
Met lood in mijn schoenen zette ik kleine stapjes, op zoek naar mijn schat.
Zoals de jongen in Paulo Coelho’s Alchemist, herontdekte ik dat mijn schat al die tijd heel dichtbij was. Want mijn schat ís mijn zoektocht, mijn wandeling, mijn leven. Mijn leven in dit universum, op deze aarde, in de rol van Marieke van Riel.
Mijn schat bestaat uit de fundamentele vragen die ik mijzelf al mijn hele leven stel én de antwoorden die ik niet heb.
Het afgelopen jaar herinnerde ik mezelf dat ik van lood goud kan maken. Zo veel en zo mooi als ík wil. Een leven in lood én goud.
— Hoe dat eruit ziet? Tja. Zoals altijd bij een wandeling op plekken waar je nog nooit bent geweest, is dat altijd maar de vraag. Ik heb wel een idee. Maar vergeef me als het verandert. Als ik linksaf ga terwijl het later rechts bleek te zijn. That’s part of my plan.
Het afgelopen jaar herinnerde ik mezelf dat ik van lood goud kan maken.
Voor nu is dit mijn routeboek:
Schrijven aan mooie verhalen. Over #40in2020. #leveningoud #brievenaanboven. Publiceren van al dat schrijven. #silenandante #intuïtiefleven, #intuïtiefschrijven. #sprookjesvandenieuwetijd. En ja, er is ook een online cursus #intuïtiefschrijvenenleven en ik schrijf ook webteksten voor ondernemers. En ook maak ik weer afstemmingen! Omdat ik weet dat er meer mensen zijn met fundamentele vragen. En het heerlijk is ook jouw lood in goud te zien veranderen.
