Dus zette ik mijn gevoel steeds vaker bewust in. Bij het kopen van yoghurt en wc-papier ;-). Maar ook door eerst even te checken of iemand wel gedacht had aan onze afspraak (oh nee, ik was het vergeten, goed dat je belt!). Of door een andere route naar huis te nemen en er later achter te komen dat er een enorme file op mijn normale route was. Ook bij belangrijkere dingen dan bananen of file zette ik mijn intuïtie steeds vaker in.

Ik voelde dat de liefde tussen mij en mijn nieuwe lief helemaal goed zat. Dus ik deelde met hem dingen waarvan ik voelde dat het belangrijk was voor onze relatie. Dingen over mijzelf, die mijn hart wilde delen, maar waarvan mijn hoofd tetterde: neeee! Als je dat vertelt, gaat hij bij je weg!

Inmiddels zet ik mijn intuïtie dus ook in voor mijn werk. Waardoor ik een ruimte aan mogelijkheden voel. En het aandurfde te gaan schrijven aan een boek. En aan nog een, en nog een. De samenwerking tussen hoofd en hart loopt lekker. Soms voel ik dat het tijd is voor het hart, en dan weet ik dat het tijd is voor het hoofd. Het knopje ‘gevoel volgen’ hoef ik niet aan te zetten. De knop voor ‘ondernemersbrein aan’ soms nog wel. Werken aan wat ik het allerliefste doe (oftewel: geld verdienen met schrijven) zorgt er af en toe nog voor dat mijn hoofd blijft tetteren en heel hard roept: Neeee! Als je dat doet, dan…

Toch voel ik dan diep van binnen dan dat het goed is. Dat ik eerlijk mag luisteren naar dat gevoel. Dat ik eerlijk mag zijn naar mijzelf. Dat ik mag voelen dat mijn hoofd het spannend vindt en dus allerlei smoezen bedenkt iets niet te doen. Dat ik daar even bij stil mag staan, om daarna weer door te lopen, en te luisteren naar mijn hart. Diep van binnen voel ik dat het goed is. En dat ik niks te vrezen heb.

Gaan met die banaan dus 😉