31 maart 2020

Zondagochtend

Marieke blog, leven in goud intuïtief leven, leven in goud 0

Zondagochtend Wandelend langs het kanaal

De hond dartelt om me heen. Het waait en is koud, toch schijnt er ook een zonnetje. De natuur heeft me iets te vertellen, dat voel ik. Het hangt in de lucht.

Ook Tibbe voelt het. Langs het water staat een oude verweerde stoel. Tibbe blaft als een gek. Eerst zeg ik alleen: ‘rustig jongen, het is maar een stoel’… Maar daarna voel ik intuïtief: ‘nee Marieke, hij blaft niet tegen de stoel!’

Ik stem me af op wat er in de lucht hangt. Meteen voel ik iets allesomvattends dat zegt: ‘ben aanwezig’. Het voelt liefdevol, als een aanmoediging.

Ik loop door. Op de grond ligt een dood muisje. Ik slik even, dood is wel een thema, dat weet ik. Tweehonderd meter verder, inmiddels in het bos, zie ik een touwtje op de grond liggen. Het ligt in een lemniscaat. Ik glimlach, ook lemniscaten zijn er de laatste tijd overal. Alles gaat door. Gaat dood, transformeert, en bloeit weer op. Oneindig en in verbinding.

Ik loop verder. In het beschutte bos voelt de zon veel warmer. Ik hoor het fluiten van de vogels en ook de wind in de bomen. Oud hout kraakt en houdt zich krampachtig vast om niet om te vallen.

Om me heen zie ik veel omgewaaide bomen. De natuur deed zelf al een voorzet de afgelopen maanden. En nu zie ik dat weerspiegeld in ons, en in mij.

Ook in mij is er dood. Ook in mij kraakt het oude. Ook ik houd soms krampachtig vast. Probeer ik alles te houden zoals het was.

Maar er is ook groen. Ontkiemend leven. Nieuwe geluiden. Een ander licht op waar we staan.

Ik kijk ernaar en zie het gebeuren. Ik ben aanwezig. Ik hoor gekraak. Voel de wind. Steek mijn koude handen nog eens diep in mijn zakken en draai mijn gezicht naar de zon.

Want ik weet… Zolang ik me daar op richt, kan ik al dat andere aan. Altijd. Overal.

27 maart 2020

Stroming

Marieke blog, leven in goud intuïtief leven, leven in goud 0

Stroming

Wat een onrust stroomt er de afgelopen week door me heen. Een onrust die niet alleen van mij is, maar van de hele wereld. Niemand weet wat er komen gaat en wat te doen. Er zijn zoveel mensen die van alles aanbieden, ondernemen, en wat doe ik?

Goed, er borrelen prachtige plannen en ik bouw technisch gezien aan een nieuwe basis van mijn site. Maar ik wil meer. ik wil gáán. En daar heb ik oordelen over. Ik klamp me vast aan een planning. Met mijn lief gemaakte praktische afspraken over wie wanneer werkt en wie wanneer met de kinderen is. Structuur, bedacht houvast. Een losvast anker.

De kinderen en met name mijn jongste dochter Merel raken mij enorm in dit stuk. Het voelt alsof ze me overspoelt met haar wil. Haar eisen. Haar onmacht. Regelmatig schiet ik uit mijn slof en doe ik net zo bazig tegen haar als zei tegen mij is. En vraag ik me af: hoe komt dit ooit goed?

Tot vandaag. Ineens voel ik heel duidelijk wat ze me eigenlijk wil vertellen met haar gedrag. Het is hetzelfde thema, waar ze me al aan herinnert sinds ze bij me is. Toen Merel geboren was, dronk ze uit mijn borst. Dat was prachtig. Helend voor mij. Ineens werden de ideeën en oordelen over mijn lichaam die ik al sinds mijn puberteit had, een stuk liefdevoller. En vooral de ideeën en oordelen over die twee miniborstjes. Vooruit, tijdens mijn zwangerschappen vond ik ze prachtig. Voelde ik me vrouw. Maar verder waren ze nutteloos en vervelend, naar mijn idee.

Ineens voel ik heel duidelijk wat ze me eigenlijk wil vertellen

Niks gebeurt voor niets, dat wist en weet ik. Alles heeft een reden. Je trekt aan wat je nodig hebt om die ervaringen op te doen die jou als ziel helpen te groeien. Toen Merel werd geboren en ze er ook nog uit wilde drinken, was ik dus trots. Blij. Dankbaar. Er kwam namelijk ook nog melk uit die dingen!

Het voelde als een beloning voor al mijn harde werken. Want wat had ik hard gewerkt aan zelfliefde, acceptatie. Ik had mezelf op allerlei vlakken geheeld en nu mocht ik daar de vruchten van plukken. Ik voelde me krachtiger dan ooit.

Tot het niet meer zo lekker stroomde. Merel was hangerig. Wilde alleen maar de hele tijd bij me zijn. drinken. Zuigen. Ze zoog letterlijk en figuurlijk alle energie uit mij. Dat klinkt hard, maar zo voelde het wel. Ik liet het gebeuren. Ik dacht dat dat het beste was voor haar, deed nog meer mijn best. Ging nog meer werken aan zelfliefde, acceptatie. Oude trauma’s, beperkende gedachten. En heus, dat bracht me ook wel wat. Maar niet dat wat ik écht nodig had. En dat wat Merel mij luid en duidelijk wilde vertellen…

Ik koos voor waar ik blij van werd. En dat bleek automatisch goed voor Merel. Wat een les.

Op een dag besefte ik: dit wil ik helemaal niet. Het is niet goed voor mij en ook niet voor Merel. Kolven, voeden, kolven voeden. Ik voelde dat er te weinig was. Merel had meer nodig. Iets anders.

Na een enorme huilbui aan de telefoon met vriendin T, besloot ik het anders aan te pakken. Al pratende met haar voelde ik wat ik eigenlijk aan het doen was, en wat ik dan wél wilde.

Ik besloot te luisteren naar mijn hart. En te kiezen voor waar ik blij van werd. Ik ging nog één keer per dag voeden, ’s avonds. En de rest van haar voeding kreeg Merel uit de fles. Dan hadden we toch nog een heerlijk momentje samen. De bijzondere verbinding en het lichamelijke contact.

En raad eens?

Juist tóen ging het stromen. Kwam er veel melk. Meer dan er ooit geweest was. Hoe mooi was dat!

Ik koos voor waar ik blij van werd. En dat was automatisch goed voor Merel.

Wat een les.

Vandaag mocht ik daar weer aan denken. De afgelopen week kruipt Merel soms weer onder mijn huid. Wil ze me niet loslaten, claimt ze me, net als toen in het begin. En natuurlijk is er onrust, ben ik haar moeder, bied ik veiligheid en troost. Maar tegelijkertijd voelde ik dat ze me nóg iets wilde vertellen. Iets heel belangrijks. Op weer een dieper niveau.

Ik mag kiezen voor plezier. Juist nu.

Want ja, er is onrust. Die is niet alleen van mij, maar van de hele wereld. Mijn eigen onrust gaat over wat ik bij te dragen heb, en hoe dan. Hoe ik al mijn prachtige plannen in vredesnaam ga uitvoeren, in die krampachtig bedachte structuur? Over of mijn onderneming wel overeind blijft. Hoe ik verder mag in deze bizarre tijden.

En terwijl ik mijn gedachten daarover laat gaan, en me even heb teruggetrokken in mijn werkkamer… hoor ik Merel buiten spelen. Lachen. Ontdekken. Plezier hebben. En dat is de bevestiging.

Ik mag kiezen voor plezier. Juist nu, mag ik voelen waar ik zin in heb, in het moment. Mag ik doen wat ik wil. Werken aan iets, of juist iets anders doen. Ik hoef niet in een kramp te schieten. Onzeker te worden. Bang te zijn.

Ook ik ben veilig.

Ik mag luisteren naar mijn hart.

In rust voelen wat ik nodig heb.

Ontdekken. Lachen. Plezier maken.

En kiezen voor waar ik zin in heb.

Want dán gaat het stromen. En stopt het nooit meer.

Dank aan deze bizarre tijd, voor het mogelijk maken van dit gevoel van onrust en het op een nóg dieper niveau aanraken hiervan. En dank aan Merel, dat ze is wie ze is, en doet wat ze doen wil en mij deze ervaring brengt.

Dank.