Pakketje Liefde – een verhaal om blij van te worden

“Mama, deze brief moet je aan mij geven,” zei mijn oudste dochter Liene. Het was september. Liene zat net een paar weken op school en kon al een beetje schrijven. Ik pakte de brief, keek nieuwsgierig naar hoe ze geheimzinnig haar slaapkamer weer in sloop, en las.

haj, ik ben mariku
wil jij bij ons woonun as ju wilt
ho heet ju
Wij woonu op daarbol in nedurlant
Kusjus van mariku en henk

Liene verstopte zich achter de deur. Met een brok in mijn keel deed ik wat me was gevraagd. Voorzichtig schoof ik de gekleurde brief onder haar deur door. Mijn hart bonsde. Dit was weer zo’n momentje. Om nooit meer te vergeten…

Gedachten die rondtolden in mijn hoofd, vielen op hun plek. Al weken dacht ik na over hoe ik mijn afstemmingswerk voor mensen met een kinderwens en mijn eigen periode waarin ik ernaar verlangde zwanger te zijn, ‘af kon sluiten’.

Natuurlijk, mijn eigen ‘kinderwensfase’ was al afgesloten. Ik heb twee prachtige dochters en daar ben ik superdankbaar voor. In mijn werk had ik besloten te stoppen met het schrijven van zielsafstemmingen en dus ook voor mensen met een kinderwens. Ik had het besluit genomen weer te doen waar ik het meest blij van word en waar ik mijn fantasie en creativiteit in kwijt kan. In schrijven dus.

Die beslissing voelde goed, al vanaf het moment dat ik hem maakte. Maar deze brief van Liene voelde als een uitnodiging voor het zetten van een échte punt. En als een opstapje naar iets nieuws. Vijf jaar na mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap, vier jaar nadat ik andere mensen begon te helpen bij hun kinderwens, ruim zes jaar na Lienes eigen landing op ‘daarbol’ in ‘nedurlant’.

Daar stond ik dus te mijmeren, voor Lienes slaapkamerdeur. En toen verscheen er een antwoord.

Jaa ik kom
Ik heet liene
Ik kom naar juli
Grotjes van liene

Ik deed de deur open, pakte haar vast. “Dankjewel, dankjewel,” zei ik, terwijl ik haar tegen me aandrukte en mijn neus in haar haren verstopte. Ik knuffelde haar en kuste haar op haar wangen en haar neus en ogen. “Dankjewel dankjewel dankjewel.”

En Liene? Die vroeg niets. Geen waarom. Geen hoezo. Ze straalde alleen maar. Ze had de brief gestuurd. Ik had de boodschap ervan ontvangen.

Dus. In de maanden die volgden, schreef ik. Aan ‘Pakketje Liefde’, een superleuk grappig, gek en ook ontroerend prentenboek over een kindje op weg naar haar ouders. En dromen die altijd uitkomen, als je je hart volgt.

Wanneer het prentenboek er is, dat is nog niet bekend. Dat het er komt, lijkt me duidelijk. Het komt als de sterren staan waar ze horen. Als het bij de juiste mensen, op de juiste tafels, in de juiste harten gaat resoneren, twinkelen en rinkelen. Dan.

Want net als met het vertrouwen dat ik had in mijn kinderen die zouden komen… heb ik dat ook in dit boek. Alle vertrouwen in mijn ’Pakketje Liefde’.