Over moeders
Dit zei Louise (7) over Sil en Andante: ‘Het boek is spannend vanaf bladzijde 1. Ik wilde blijven lezen! De papa en mama van Sil lijken me superlief omdat ze Sil zo goed begrijpen en helpen met haar gevoelens.’
Gisteren was het moederdag, tijd dus om even stil te staan bij die mama van Sil, mezelf als moeder en … mijn eigen moeder.
Als klein meisje zat ik vroeger altijd na het avondeten bij haar moeder op schoot. We zongen dan liedjes uit een schrift waarin mijn moeder zelf liedjes en versjes had geschreven. Gewoon, simpel als wat. Zingen deden we trouwens ook vaak tijdens de afwas. In de auto. Maar vooral dat momentje op schoot, dat vond ik heerlijk. Zingen is een heerlijke uitlaatklep! Daar is mijn liefde voor stembevrijding begonnen <3
Ze kon trouwens goed zingen, mijn moeder. Zelf haalde ze daar haar schouders over op. Pas toen wij al lang en breed het huis uit waren strikte een van mijn tantes mijn moeder om in een koor te komen zingen. Dat deed ze met veel plezier.
Mijn moeder overleed 5 jaar geleden, ze was pas 62. Gisteren voelde voor mij echt als moeilijke-ik-mis-je-moederdag. En tegelijkertijd vond ik het een dag om dankbaar te zijn. Voor mijn meiden die me een beschuit met aardbeien op bed brachten. Voor de zon. Voor de kleine dingen, zoals mijn eigen moeder dat ook altijd was. Merel had een tekening gemaakt. Liene had zelf stickers voor me gemaakt, met een handleiding erbij, zodat ik zelf ook aan de slag kon. Ook maakten we een wandeling met de hond. We ontdekten een poel met wel meer dan 50 kikkers! Een prachtig kwaakconcert was dat. En we maakten we een fijne lenteduik. Het koude water bracht me heerlijk terug in mijn lijf, thuis.
In het boek gaat Sil met haar ouders ook de natuur in. Rollen van de zandbergen en picknicken langs de rivier. In mijn hoofd zitten net als Sil dat heeft, plaatjes van hoe dat eruit ziet. Het zijn herinneringen aan mijn eigen kindertijd, en herinneringen aan nu. Met ons gezin gaan we ook vaak naar buiten. Liefst met voeten in het zand en water, spelend met blaadjes en gras, met de wind in ons haar. Ik geloof echt dat één van de belangrijkste dingen die je je kind kunt meegeven is dat ze in hun lijf aanwezig zijn. En natuur helpt ons daarbij. Net als zingen, creativiteit en trampolinespringen trouwens. Wat allemaal in het boek voorbij komt 😊
Sil is net als ik. En net als onze dochters Merel en Liene, eigenlijk. Ze is een soort mengeling van ons allemaal, aangevuld met een portie fantasie. Sil houdt van bewegen. Van buiten spelen. Trampoline springen! De moeder van Sil lijkt op mijn eigen moeder. Op mijzelf. En op de moeder die ik zou willen zijn. Want natuurlijk kan ik mijn meiden ook niet altijd even goed aanvoelen. Zit ik ook regelmatig met de handen in mijn haar over schermpjes of school. En weet ik het soms ook gewoon niet. En kan ik behoorlijk mopperen.
Gelukkig kan ik ook heel hard houden van. Net als mijn moeder dat kon. Van ons, dan. Ooit schafte zij moederdag namelijk af. Ze vond al dat speciaals voor haar niet nodig. ‘Het is toch wel goed’, zei ze. Als tiener dacht ik daar niet zo over na en vond ik het wel oké. Nu heb ik er echt verdriet van op dagen als gisteren. En vraag ik me af of mijn moeder het écht zo wilde, of dat ze eigenlijk diep vanbinnen, niet mocht ontvangen van zichzelf.
Als ik zelf eerlijk luister vanbinnen, heb ik daar nog wel wat te leren. Ik kan het niet zo goed … ontvangen van mijn kinderen op moederdag … ik wil het wel, maar het is lastig. Ik gun het mijzelf nog niet helemaal. Dat is ben ik bang wat ik van mijn eigen moeder heb meegekregen …
Gelukkig is het nooit te laat. En durf ik te luisteren naar binnen. mijn voeten op de grond te zetten, te ademen, te voelen. Ruimte te geven aan die emotie en overtuiging. Het te bezingen en beschrijven. En gelukkig gaat liefde verder dan je ooit kunt bedenken. De moeder van Sil zegt dat er speciale onzichtbare draadjes zitten tussen mensen. Hier een citaat uit Sils dagboek daarover:
“… dat zijn dan weer fijne dingen in de lucht. Liefde en vriendschap. Je ziet het niet, maar het is er wel. Als een soort onzichtbaar draadje tussen mensen in. Dat draadje is er altijd, zegt mama. Dat is mooi, vind ik. Met wie heb ik zo’n draadje? …”
De rest houd ik nog even geheim. Want dit is één van de laatste bladzijden in het boek, en anders verklap ik hoe het eindigt 😉
Hoe zit het met jou? Durf jij echt te voelen vanbinnen? Tussen wie voel jij zo’n onzichtbaar draadje?
Ik stuurde gisteren mijn moeder daarboven via dat onzichtbare draadje al mijn liefde. En ik weet zeker dat ze het nu wél met open armen en hart kon ontvangen.
Liefs, Marieke
PS: wil je meer lezen over mijn boek en het alvast bestellen? Dat kan hier! Ook kun je natuurlijk ook bij me terecht voor zielsbrieven en stembevrijdings-sessies. Tijdens die sessies kan ik je overigens ook mee op schrijfreis nemen! Dat is namelijk óók een vorm van stembevrijding. Meer weten? Je bent van harte welkom.
