Lieve kleine,
Hoe gaat het met je? Met mij gaat het goed.
Ik weet dat ik dat wel vaker zeg, zomaar, maar dit keer meen ik het echt.
Het spijt me dat ik je soms wat vergeet. Dan weet ik diep van binnen wel dat je er bent en dat je me iets probeert duidelijk te maken. Maar toch… verlies ik me dan in wat moet. Wat ik denk dat goed is. En wat van me verwacht wordt. En daar luister ik dan naar. Sorry daarvoor.
Wil je in mijn oor blijven schreeuwen als ik je per ongeluk vergeet? Wil je het me laten weten als ik weer eens te hard van stapel loop? Wil je het me zeggen, als je iets van me nodig hebt? Wil je het me vertellen als je bang bent, of juist… als je een goed idee hebt?
Ik weet nog goed, hoe jij je voelde. Je had wel veel vriendinnen, maar voelde je altijd wat alleen. Je voelde je anders, een beetje eenzaam en ver van huis. Geloof je me als ik zeg, dat er heel veel mensen zijn zoals jij en ik? Heel veel kinderen, zoals jij en ik? En geloof je me ook als ik zeg, dat ik blij ben om mij te zijn?
Gewoon, anders, zoals ik ben?
Jij vond dit altijd verwarrend, maar ik zie het nu als kracht. Ik durf mijn eigen ideeën steeds meer te gebruiken en verwoorden. Weet je hoe dat komt? Omdat jij me er steeds aan bleef herinneren. En omdat ik gegroeid ben. Ik heb veel geleerd de afgelopen jaren.
Ik herinner me dat jij het nooit echt leuk vond op school. Dat je het moeilijk vond om stil te zitten, en dat je liever je eigen wijsheid volgde. Ik heb gemerkt dat ik wél houd van nieuwe dingen leren. En dat wanneer ik iets leer of doe dat écht bij me past, ik heel góed stil kan zitten en het zelfs leuk vind om naar school te gaan. Ik ben blij dat je de afgelopen jaren met me mee ging, klas in klas uit. En ook… dat je zelfs samen met mij op de stoel van de juf ging zitten. Ik weet dat ik veel te vertellen heb waar mensen iets aan hebben. En dat het fijn is als die mensen daar geïnspireerd door raken.
Maar toch, ik voelde al wel dat jij liever een andere manier kiest om je zegje te doen.
En weet je? Ik kwam erachter dat die ándere manier eigenlijk ook veel beter bij mij past.
Daarom, lieve jij, heb ik besloten naar ons te luisteren. Ik heb besloten jouw oneindige vertrouwen in mijzelf te verankeren en gewoon te gáán voor dat wat we allebei leuk vinden. Ik ga meer en meer schrijven. Dingen máken. Voor al die mooie grote en kleine mensen om ons heen.
En vooruit, ik zal ook wel eens eigenwijs blijven, en dingen doen die jij niet zo leuk vindt. Die spannend voor je zijn, of die je ronduit niet begrijpt. Maar vertrouw erop, dat ik je bescherm en koester. Dat ik naar je luister en dat je naast me mag lopen, overal waar ik heen ga.
Weet je, groot zijn is best fijn. Zeker nu ik jou weer heb gevonden. Samen met jou is zoveel leuker. Samen kunnen we de wereld aan. Dankjewel dus dat jij er bent. Dankjewel dat we elkaar ontmoeten, elke keer, op een kruising tussen mijn grote mensenwereld en die van jou. Het is een heerlijke plek om stil te zitten samen. Of, als je dat wilt, om een gek dansje te doen natuurlijk.
Ik hou van jou, dankjewel dat jij er bent.
Marieke
