Het geboorteverhaal van Merel of… hoe Merel mij liet landen.

Vandaag wordt ze 1 jaar, onze mooie Merel. Ze is en blijft een cadeau waar ik intens dankbaar voor ben. Merel is een hartenopener. Mijn grootste geluk van afgelopen jaar.

Ik wilde graag zo natuurlijk mogelijk bevallen. Hoe precies, dat maakte me niet uit. Maar ik wist en voelde heel zeker dat Merel thuis geboren zou worden. Toen ik net zwanger was, was ik misselijk. Iemand vertelde me dat dat kon komen doordat ik niet genoeg geaard was. Het klopte. Als ik misselijk werd, en ik at een wortel, ging het over. We aten pastinaken en wortels tot het bij iedereen behalve bij mij, de neus uitkwam. Ook buiten in de tuin spelen met Liene hielp. Als ik misselijk werd, wist ik dus wat me te doen stond. Dan was het tijd om uit mijn hoofd, in mijn lijf te komen. Naar mijn lijf te luisteren.

In de yogalessen deden we veel aardende oefeningen. Ook de hurkhoudingen waren bij mij favoriet. Ik voelde dat deze houdingen mij zouden gaan helpen om Merel geboren te laten worden op de manier die voor haar en mij goed zou zijn. Ik ontving prachtige geboortebegeleidings-afstemmingen op Merel van collega-vriendin Youssi. Daarin stond óók het belang van aarden. Van warme voeten en benen, naar buiten gaan. Ook stond er in dat muziek of geluiden me zouden helpen.

Merel liet me weten dat het voor mij nodig was híer te zijn, in het hier en nu. Zodat ik zou landen in mijn lijf, en zij de start zou krijgen die ze nodig had om haar leven op aarde voor haar zo goed mogelijk te beginnen.

Naarmate Merels geboorte steeds dichterbij kwam, was ik alleen nog maar bezig met aarden aarden aarden. Ik gebruikte aardende olie, aardend eten, aardende kleuren, aardende stenen, en zocht naar aardende muziek. Ik had zelfs een meditatie voor mezelf geschreven om te aarden. De rode voetbalsokken van mijn lief had ik me toegeëigend. Mijn broekzak zat vol met stenen. Ik deed mijn hypnobirthing oefeningen en ademde naar beneden, de hele dag door.

Het weekend voor Merels geboorte was het vies, druilerig weer. ‘Goed weer om te bevallen’, kreeg ik in een appje van een vriendin en familie. Maar die zaterdag en zondag gebeurde er niets. Zondag zetten we het bevalbad op in de huiskamer, en speelden we erin. Zondagmiddag gingen we ondanks de regen, naar het bos. Die avond keek ik een film. Nog niks aan de hand…

Tot ik ’s nachts wakker werd. De wekker gaf 1.11 aan en ik glimlachte. Op de wc voelde ik dat er iets rommelde in mijn buik. Terug in bed rommelde het nog meer. Ik stootte mijn lief aan: ‘volgens mij is het begonnen’. Ik draaide me nog eens om, want als het zou beginnen, wilde ik zo goed mogelijk uitgerust zijn. Maar het gerommel veranderde in golvingen, weeën dus. Ik belde Femke, de verloskundige. Mijn lief ging beneden het bad vullen. Ik draaide me op mijn zij en doezelde nog een uurtje door.

Toen ik om 3.15 beneden kwam, had Henk het bad gevuld en de open haard aangemaakt. Hij had kaarsjes aangestoken en rode handdoeken klaargelegd. Want aarden, aarden aarden, ook hij was er druk mee. Henk vroeg of hij Femke zou bellen, en ik zei ‘nee’. Maar meteen daarop kreeg ik als antwoord een stomp van Merel. Een harde.
‘Ja!’ zei ik, bel Femke toch maar! Merel was aan haar laatste reis begonnen. En ze had er zin in zo te merken…

Het water in het bad was heerlijk warm. Ik zocht allerlei houdingen op. Zittend op de grond, hangend over de rand van het bad. Op handen en knieën. ‘Zal ik je moeder bellen voor Liene?’, vroeg Henk. Maar dat hoefde niet. Ze sliep nog, alle stress die ik had gehad rondom Liene, of ze wel of niet thuis zou moeten zijn bij de geboorte, verdween. Het enige dat ik voelde was vertrouwen. In mij, het meisje in mijn buik, in Henk, en het moment. Alles liep zoals het de bedoeling was.

Ik zat in bad en visualiseerde dat ik mijn buik vulde met een rode ballon, precies zoals ik had geleerd bij de hypnobirthingcursus. Ik ademde naar beneden. Henk hielp me door met zijn hand op mijn onderrug te duwen. Om 4.45 was Femke er. Om 5 uur werd Liene wakker. Ze kwam me kusjes geven, legde haar handje op mijn rug. Ze hielp Femke met het bij elkaar zoeken van de spulletjes voor de baby. Ik hoorde alles, was me bewust van alles om me heen, maar ook totaal aanwezig in mezelf.

We belden mijn moeder, die meteen kwam. ‘Mam, trek je jas maar uit, want het gaat snel, zei ik.’ Ik wilde dat ze bleef. Ze nam Liene mee naar boven, om haar aan te kleden en om samen te spelen.

Ik zat in bad en ademde. Na een tijdje had ik persdrang. Ik vond het weel heel snel gaan ineens, maar Femke zei dat ik er aan toe mocht geven. Ik ademde naar beneden, zei tegen Merel dat we het samen zouden doen. En ik visualiseerde dat ik haar uit mij ademde. Het deed pijn en even raakte ik mijn aandacht kwijt. Toen herinnerde ik dat wat Merel me had laten weten in de geboortebegeleiding en dat wat ik zelf ook al had gevoeld. Ik heb geen muziek nodig, maar ik mocht geluid maken. Zelf.

Ik ging weer de laagte in, maar dan met mijn stem. Zo zette ik de pijnlijke hoge ‘aaaauw’ om in een lage ‘aaah’. Door dat te doen met mijn stem, ging ik ook met mijn aandacht naar beneden, ontspande mijn gezicht als vanzelf en voelde ik Merel zakken. Tussen de weeën door bromde ik als een lage bas die zijn toon niet weet te vinden, maar dat maakte me niet uit, want het werkte wel. Ik zong Merel naar beneden. Elke keer als ik in de laagte zat, voelde ik me goed. Zo vol vertrouwen, zo aards, zo oer…

Na wat persen was daar Merels hoofdje. Ik voelde zelf of de navelstreng niet per ongeluk om haar nekje zat, alsof ik dat al honderd keer in dit leven gedaan had! Toen hoorde ik gestommel op de trap. Mijn moeder en Liene kwamen naar beneden. Ik hoorde mijn moeder zeggen: ‘ik kon ze niet meer tegenhouden!’ En ik hoorde mezelf zeggen: ‘dat is niet erg, kom maar kijken.’

‘Je zusje wordt zo geboren,’ zei Femke tegen Liene. En inderdaad. Nog één keer persen en de laagte in met mijn stem… en daar was ze dan. Om iets over half zeven ‘s ochtends. Ik pakte ze zelf uit mij, helemaal zelf! Ergens hoorde ik Henk verbaasde kreten uitslaan, maar dat hoorde ik maar half. Ik had haar vast, ze was zo mooi en klein… ik legde haar tegen me aan. Zo bijzonder om mee te mogen maken, Merel en ik, samen geland… met de liefste mensen om me heen die ik heb.

Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat ze bij ons kwam, en we haar eindelijk konden vasthouden. Ik ben zo dankbaar. Voor wat ze mij heeft gebracht nog vóór ze kwam. Voor wat ze mij gebracht heeft tijdens de zwangerschap. Voor de prachtige geboorte-ervaring. En voor alles wat ze me in het afgelopen jaar al heeft geleerd. Ze liet me voelen dat ik oude pijn mocht los laten, ze liet me voelen dat ik keuzes mocht maken vanuit plezier. Er is zoveel dat ik heb geleerd en mogen ervaren met haar, door haar.

Als ik me nu niet zo lekker voel, weet ik wat me te doen staat. Dan gaan we naar buiten. Naar het bos, of spelen in de tuin. Ik zittend op mijn hurken, Merel met haar regenbroek aan op de grond. Buiten zitten op de grond is voor haar ook helend heb ik gemerkt. Wortels en pastinaken, daar houdt ze ook van. En ook van zingen.

En zo landen we weer, elke keer weer, een stukje meer.

lees hier mijn blog over Lienes eerste verjaardag en mijn eerste verjaardag als moeder!l‘