Grote zussenliefde
Zussenliefde is bijzonder. Dat zie ik iedere dag als ik kijk naar Noortje en Liene. Noortje is na 11 maanden nog steeds zo trots als een pauw op haar zussenstatus en noemt zichzelf in Lienes bijzijn geen Noortje, maar Grote Zus.
Grote Zus stroomt over van liefde voor Kleine Zus. Ieder briefje dat ze schrijft, staat vol met ‘Zus lief’. Iedere tekening die ze maakt is voor Liene en staat vol met hartjes. Ze kan niet wachten tot Liene naast ‘papa’, ‘mama’ en ‘bal’ ook ‘zus’ gaat zeggen, en als ze een paar dagen bij haar moeder is geweest, is het eerste wat ze zegt geen ‘hoi’ maar: ‘Liene wakker?’. Als dat laatste inderdaad het geval is vliegt ze op haar af en roept ze: ‘Zussieieie!’
‘Zussie’ vindt dit allemaal heel erg leuk. Ook wanneer ze na zo’n begroeting zin heeft om alleen te blijven spelen en Grote Zus dus links laat liggen, lacht ze van oor tot oor als ze Noortje ziet. Is Noortje in de huiskamer aan het dansen, dan is Liene een en al aandacht. Aan het kleine wiebelende lijfje zie ik dan dat ze het liefst mee zou willen dansen. Zit Noortje onzeker en stil te puberen op de achterbank van de auto, probeert Liene haar aandacht te trekken. Zingt Noortje een liedje, dan klapt Liene enthousiast mee. Gisteren ontdekte Liene tijdens een van haar ontdekkingstochten door het huis een lijstje met daarin een foto van haar en Noortje. Ze reikte ernaar met beide handjes en toen ik het wegpakte om het veilig op een hoge kast te zetten, schreeuwde ze het uit.
Zelf heb ik ook een grote zus. Eentje met wie ik vroeger urenlang met de poppen kon spelen. Met wie ik danste voor de spiegel op haar kamer (waarop ik jaloers was) en met wie ik op de achterbank ruziede over een ministukje teen dat over de middenstreep van de achterbankbekleding stak (er waren toen nog geen autostoeltjes). Een zus met wie ik kon kletsen over vriendjes en met wie ik het Amsterdamse nachtleven ontdekte. Een zus met wie ik droomde over later… en bij wie ik nu het eenmaal later is, nog steeds terecht kan.
De liefde tussen Noortje en Liene is nu al onvoorwaardelijk. En groots, want door naar die twee te kijken, leer ik zelf ook steeds beter om Noortje onvoorwaardelijk in mijn hart te sluiten. Want dat die liefde anders voelt, valt niet te ontkennen en dat probeer ik ook niet. Noortje en Liene zijn zussen en horen bij elkaar, en daarmee horen Noortje en ik ook steeds meer bij elkaar.
Zussenliefde is blijvend. Ook als je niet meer bij elkaar in huis woont en eigen gezinnen met eigen gebruiken hebt, als je merkt dat je in de loop der jaren anders tegen het leven aan bent gaan kijken dan de ander. Als je merkt dat je anders bent, en dat dat oké is.
Dat laatste zal Liene al veel eerder leren. Want Noortje zal zichzelf altijd Grote Zus en Liene altijd Kleine Zus blijven noemen, ook als Liene haar al lang voorbij is gegroeid. Liene zal met Noortje geen ruzie maken. Ze zullen het Bossche nachtleven niet samen onveilig maken, geen problemen over vriendjes bespreken en ook geen ingewikkelde zorgen delen. In plaats daarvan zal Noortje ooit misschien wel bij Liene op de achterbank zitten. Om samen bij ons, of misschien zelfs bij Liene thuis te lachen en te dansen in de huiskamer, en te zingen tot ze schor zijn. Mijn wens is dat ik dan onvoorwaardelijk met ze mee zal doen.
