Goed gevoelig
Goed gevoelig hoe ik mijn intuïtie steeds meer leerde volgen
Als kind en puber voelde ik al veel. Ik voelde het als er iets niet klopte. Als iemand niet eerlijk was of als ik zelf iets liever niet deed. Als puber voelde ik veel aankomen. Wie er verliefd op wie was en wie er verkering kreeg met wie. Wie er naar mij keek en wie niet, pijnlijk genoeg.
Vaak luisterde ik niet naar mijn gevoel. Dat zorgde ervoor dat ik bleef hangen bij een vriendje dat eigenlijk niet goed voor me was (ik dacht: als ik maar mijn best doe, wordt hij vanzelf verliefd op mij). Of bleef daten met een jongen van wie ik al aanvoelde dat het niet de ware was (ik dacht: als ik maar hard genoeg probeer, word ik misschien wel verliefd op hem).
Vaak probeerde ik mijn hart en hoofd op een lijn te duwen
Vaak probeerde ik mijn hart en hoofd op een lijn te duwen. Met mijn wil. Mijn verstand. Mijn brein. Maar een hart doet wat het doet, het zegt wat het te zeggen heeft. Een hoofd daarentegen tettert daar vaak luidkeels doorheen.
Sinds een jaar of tien vertrouw ik steeds meer op mijn gevoel. Ik luister naar wat mijn hart me te zeggen heeft. Ben eerlijk naar mijzelf over wat ik voel. Ik stop gevoelens niet weg maar kijk ernaar en luister wat ze me wil vertellen. Mijn intuïtie is enorm gegroeid. Alsof het zei: dankjewel dat je naar me luistert. Nu ga ik je nóg beter helpen. Er écht voor jou zijn.
Het was een keuze, een keuze om te gaan luisteren naar mijn hart. In het begin was dat spannend. Ik deed met regelmatig de bananen-test. Als ik boodschappen deed en dacht: zijn er nog bananen?, dan luisterde ik naar wat ik voelde en nam de beslissing om wel of geen tros bananen in mijn mandje te leggen.
Voorheen zou ik mijn vriend gebeld hebben: zijn er nog bananen? Maar vanaf dat moment nam ik de keuze om te vertrouwen op wat ik zélf voelde. Met bananen kan er niks mis gaan, toch? En wauw, ik merkte dat het eigenlijk altijd klopte of er wel of geen bananen meer waren. Ik kon eigenlijk heel goed vertrouwen op mijn gevoel!
Ik deed met regelmaat de bananentest. Zo trainde ik mijn intuïtie.
Dus zette ik mijn gevoel steeds vaker bewust in. Bij het kopen van yoghurt en wc-papier ;-). Maar ook door eerst even te checken of iemand wel gedacht had aan onze afspraak (oh nee, ik was het vergeten, goed dat je belt!). Of door een andere route naar huis te nemen en er later achter te komen dat er een enorme file op mijn normale route was. Ook bij belangrijkere dingen dan bananen of file zette ik mijn intuïtie steeds vaker in.
Ik voelde dat de liefde tussen mij en mijn nieuwe lief helemaal goed zat. Dus ik deelde met hem dingen waarvan ik voelde dat het belangrijk was voor onze relatie. Dingen over mijzelf, die mijn hart wilde delen, maar waarvan mijn hoofd tetterde: neeee! Als je dat vertelt, gaat hij bij je weg!
Inmiddels zet ik mijn intuïtie dus ook in voor mijn werk. Waardoor ik een ruimte aan mogelijkheden voel. En het aandurfde te gaan schrijven aan een boek. En aan nog een, en nog een. De samenwerking tussen hoofd en hart loopt lekker. Soms voel ik dat het tijd is voor het hart, en dan weet ik dat het tijd is voor het hoofd. Het knopje ‘gevoel volgen’ hoef ik niet aan te zetten. De knop voor ‘ondernemersbrein aan’ soms nog wel. Werken aan wat ik het allerliefste doe (oftewel: geld verdienen met schrijven) zorgt er af en toe nog voor dat mijn hoofd blijft tetteren en heel hard roept: Neeee! Als je dat doet, dan…
Toch voel ik dan diep van binnen dan dat het goed is. Dat ik eerlijk mag luisteren naar dat gevoel. Dat ik eerlijk mag zijn naar mijzelf. Dat ik mag voelen dat mijn hoofd het spannend vindt en dus allerlei smoezen bedenkt iets niet te doen. Dat ik daar even bij stil mag staan, om daarna weer door te lopen, en te luisteren naar mijn hart. Diep van binnen voel ik dat het goed is. En dat ik niks te vrezen heb.
Gaan met die banaan dus 😉
Zin in meer lezen over mijn weg? Er staan al meer blogs online hierover. Kijk via #intuïtief leven en #intuïtief werken
