Gelukkeling
Vandaag begon ik de werkdag met het trekken van een schrijf-inspiratiekaartje. Even voelde het als een werk-ontsnappingspoging, maar ik suste die gedachte met het idee dat het verfrissend is eens wat anders te doen dan wat er in je ‘dingen die moeten-lijst’ staat.
Ik trok een kaart over mislukkingen. ‘Soms is een mislukking interessanter dan een succes. Een succes vertelt over wat je al weet en wat je al kunt. Mislukkingen wijzen je de weg naar waar je nog iets nieuws kunt leren. Weet dat je ondanks je zogenaamde mislukkelingen altijd een gelukkeling kunt blijven.’
Ik glimlachte. Het is precies een kaart die op dit moment bij mij past. Ik ben namelijk bezig te leren inzien dat ik een gelukkeling ben in plaats van een mislukkeling. Ik had nogal de neiging het leven door een donkere bril te bekijken en ja, nog steeds doe ik dat met regelmaat. Ik heb er al heel wat lesjes op mezelf op losgelaten…
Vanwege de schrijfopdracht op de kaart dacht ik na over de mislukkingen in mijn leven, en tot mijn verbazing lukte het me niet om er één te verzinnen! Ik kon wel wat pijnlijke gebeurtenissen opnoemen. Een hele waslijst vol.
Vorige week sloeg ik mezelf een blauwe hand tegen het lichtknopje. Ik was boos op mezelf, zo boos! Al dagen had ik geen nuttig werk verzet (vond ik). Ik kon mijn tweejarige dochter niet aan (vond ik). Ik had totaal geen structuur in mijn huishouden (vond ik). En mijn werk was ook één grote onoverzichtelijke berg (vond ik).
Ik was totaal mislukt (vond ik), en nu had ik ook nog een zere plek op mijn hand. Na een pittige huilbui voelde ik: dit ben ik niet, ik ben niet die plek op mijn hand, ik ben die boosheid niet, ik ben niet mislukt. In wezen ben ik een liefdevol persoon… zoals iedereen. Een liefdevol wezen die last heeft van dingen die niet bij haar puurste zelf horen.
Ik vroeg om hulp. Aan een collega-Luisterkindwerker, voor een afstemming op mezelf. Ik begon aan het boek Gebruik je innerlijke kracht van Louise Hay. Ik was lief voor mezelf: maakte lekkere groentesmoothies en bakte gezonde koekjes met mijn dochter. Ik ging naar yoga, waar de les ‘toevallig’ ging over vrede in jezelf. Sinds een paar dagen doe ik een ochtendmeditatie (ook van Louise Hay), waarin dankbaarheid, liefdevolle aandacht en vergeving centraal staan. In die meditatie bedank je alles om je heen, van het bed waarin je slaapt tot het koffiezetapparaat, je kleren aan je lijf en de mensen die ze gemaakt hebben. Daarna stuur je liefde, vrede en vergeving naar verschillende mensen, spullen en locaties waar je die dag heengaat. Naar iets of iemand waaraan je je wellicht die dag zal irriteren. Daarna naar jezelf.
In het begin tetterden mijn gedachten nog: wat belachelijk om je koffiezetapparaat te bedanken! Maar aangezien ik inmiddels doorhad dat die gedachten ook niet horen bij mijn puurste zelf, ging ik toch door. En het werkt. De koffie smaakt beter (vind ik), de kleding staat me mooier (vind ik) en ik ben al twee dagen heel goed bezig (vind ik).
Ik dacht weer aan mijn waslijst. Ik had ervoor kunnen kiezen die pijn terug te halen. Weer te gaan hangen in oude pijn, schuld, wrok en verdriet. Maar dat deed ik niet. Achter elke pijnlijke gebeurtenis, zit namelijk een positief gevolg. Zelfs bij een pijnlijke blauwe hand…
Ik strijk ermee over mijn hart, vergeef mezelf, voel eens diep vanbinnen en zie een glimp van mijn prachtige ik. Ik denk aan mijn binnen- en buitenkant, mijn donker en mijn licht. De glimp wordt groter, ik zie mijn positieve kanten. Een hele waslijst vol! En ik glimlach nog harder.
