Bijna-geluk
Vandaag was ik in het schrijfcafé. Daar schrijf je korte teksten zonder lang na te denken, te schrappen of te schaven, terwijl je lekkere koffie drinkt uit mooie glazen en je teksten (goed en minder fraai) voorleest aan anderen. Het was leuk en inspirerend. Dit tekstje wil ik graag met je delen… De opdracht was 15 regels te schrijven naar aanleiding van een toevallige ontmoeting. Ik dacht aan al die hondenbezitters die ik de laatste tijd tegen kom… en schreef dit.
Bijna-geluk
Ik snuffel wat af. Zoekend in de straten naar kleuren en maten. Naar vuilnisbak of zuiver ras. Naar of hij wel in de auto past, en of hij dan, daar zittend, ook blij zou zijn.
Vooruit, klein. daar ben ik uit. Ik snuffel nog wat door. Naar wanneer en hoe duur en of ik wel een goede moeder…
Halt! Laag! Zit! Blijf! Ik ga ervan grommen…
“Wat is dat er voor één?”, vraag ik iedereen. De leukste, de liefste, de mooiste. “Deze moet je nemen”, of… “weet je het wel zeker?”
Ik knik van JA.
“Ik ben even weg!”, roep ik naar mijn lief. Hij denkt aan een ‘Dat-komt-later-wel-een-keer’. Maar ik loop nu al blij met hem aan mijn zij. Mijn bijna-hond. Met hem is de wereld mooier. Mijn liefdevol aangelijnd bijna-geluk.
