1
Ik heb de kriebels in mijn buik… kan haast niet eten en ik tel de dagen. Morgen word ik namelijk 1. Als moeder natuurlijk. Liene wordt ook 1, maar die lijkt niet zo ondersteboven van deze heuglijke dag. Ik wel. Morgen wordt mijn grote kleine meid officieel een dreumes. Morgen is ze baby af, mag ze mee-eten met wat de pot schaft en is ze geen 3, 7 of 11 máánden meer maar 1 jáár.
Ik ben al weken aan het googelen naar recepten voor verantwoorde verjaardagstaarten en ik kan niet wachten tot ik (samen met Liene, vooruit) kan spelen met Lienes cadeau. De bakfiets zat net propvol met boodschappen voor het feestje van morgen en ik denk al de hele week terug aan één jaar geleden. Van mijn nachtelijke boterham (want altijd honger) en in warme zomernachten staren naar de sterren (‘Liene, ben je daar?’) tot mijn moeder die de hele oprit nog onkruidvrij maakte anderhalve dag voor Lienes geboorte (omdat dat wel zo netjes staat als er visite komt: ook oma’s hebben blijkbaar last van nesteldrang).
Wat is er veel gebeurd in een jaar, en wat heb ik veel geleerd. Wie kon een jaar geleden bedenken dat ik uit mezelf om kwart over zes wakker zou worden (net voor Liene haar eerste kik geeft), met plezier op mijn knieën achter een plastic sinaasappel aan door de kamer zou kruipen en de eenden verse boterhammen zou voeren omdat Liene dat zo leuk vindt en we toevallig net naar de bakker zijn geweest en de oude korstjes thuis op het aanrecht liggen. (Naast een heleboel dat eigenlijk ook in de prullenbak thuishoort). Ik wist niet dat ik zo flexibel kon zijn, dat ik zo veel (en soms ook zo weinig) energie kon hebben, dat ik zo veel voor iemand over zou hebben en dat ik zo veel van iemand zou kunnen houden.
Morgen dus. We gaan een nieuwe tijd tegemoet, een waarin Liene leert lopen, ze nog meer woordjes gaat leren en hopelijk net zo blij en vrij zal zijn als afgelopen jaar. Ik heb er zin in. Misschien nog wel meer dan vorig jaar. Toen wist ik nog niet wat er zou komen. Nu heb ik er alle vertrouwen in dat ook ik met Liene blijf meegroeien. Daarom eet ik morgen een taartje op Liene, maar ook een taartje op mezelf. Morgen is het feest. Dat tegenwoordig de nachtelijke boterham taboe is (want mijn buik is nog steeds niet zoals hij was), ik geen enkele ster aan de hemel meer zie (want ik lig er veel te vroeg in tegenwoordig) en het onkruid weelderig bloeit op de oprit (sorry mam) en tussen de dorre planten die ik ben vergeten water te geven (sorry moeder aarde), neem ik met heel mijn hart en ziel, voor lief.
